- ความวุ่นวาย -
Will ตื่นขึ้นด้วยความมึนงง เขาพบว่าเขานอนอยู่ในห้องของตัวเอง
เงามืดที่ทอดอยู่ในห้องของเขาก็ราวกับออกมาจากฝันที่เขาจำไม่ได้
เขายังอยู่ในชุดนักศึกษาของ Prismari
กองหนังสือ และการบ้านที่ยังไม่เสร็จ ก็ยังคงอยู่บนโต๊ะของเขา เมื่อเขามองไปที่หน้าต่าง ก็พบกับค่ำคืนของ Arcavios ที่ปรากฏแสง เรืองๆ แบบที่มันไม่เคยมีมาก่อน
ส่วน Rowan ก็ไม่อยู่ที่ห้องอย่างเช่นเคย เตียงนอนของเธอยังคงอยู่ในสภาพไม่เรียบร้อย เหมือนๆ กับที่มันเคยเป็นมาตลอดทั้งสัปดาห์
Will ลุกขึ้นมานั่ง บิดขี้เกียจพอให้กระดูกลั่นสอง-สามที ก่อนที่จะมีเสียงตะโกนอย่างวุ่นวายมาจากโถงกลางของหอพักของเขา
“ไปที่ประตูทางใต้!” “เธอเป็นไงบ้าง!?!” “ทุกคนปลอดภัยดีมัย!?!”
เสียงอึกทึกเหล่านี้ ทำให้ Will ต้องเดินออกมาจากห้องของเขา
บรรดานักศึกษาของ Prismari มากมายต่างวิ่งไปในทิศทางเดียวกัน เขาเห็นรุ่นพี่คนหนึ่งที่เป็นนักกีฬาในงานการประลองที่ Mage Tower
คนนั้นคือรุ่นพี่ Arlo Wickel ผู้ที่ยกพื้นสนามขึ้นมาเป็นอาวุธนั่นเอง
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?” Will ถามรุ่นพี่ของเขา
“เด็กปีหนึ่ง ตามคนอื่นๆ ไปซะ” Arlo ชี้นิ้วบอก Will ให้ตามเพื่อนๆ ร่วมวิทยาลัยของเขาไป “คณบดี Uvilda จะพาพวกเธอไปที่หลบภัย”
“แล้ว... มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ?” Will ยังคงต้องการคำตอบ
“พวก Oriq มันบุกเข้ามาแล้ว” Arlo พูด ก่อนที่จะวิ่งตามคนอื่นๆ ไป
สิ่งที่ศาสตราจารย์ Onyx เคยพูดไว้ มันเกิดขึ้นแล้ว... Will รู้สึกปั่นป่วนในท้องขึ้นมาทันที แต่ในตอนนี้เขาจำต้องตามเพื่อนร่วมวิทยาลัยไปยังที่หลบภัยก่อน
ทว่า กลุ่มของนักศึกษาก็หยุดเคลื่อนไหวที่ลานกว้างของวิทยาลัย...
เงาทะมึนของอะไรบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามา...
ไม่สิ มันไม่ใช่เงา แต่มันคือเปลือกที่ดำทะมึนของฝูงสัตว์ร้ายที่รูปร่างคล้ายแมลงต่างหาก
พวกแมลงยักษ์คลานมาพร้อมกับเสียงจากขามากมาย ของพวกมันกระแทกเข้ากับพื้นดังแกรกๆ ไปทั่ว
ขาที่แหลมคม ห่อหุ้มด้วยเปลือกสีเข้ม ช่องว่างระหว่างเปลือกปรากฏให้เห็นแสงเรืองๆ สีม่วงออกมาอ่อนๆ และด้านหลังของพวกมันยังมีสิ่งที่คล้ายหนวดสีม่วง งอกออกมาจากช่องว่างระหว่างเปลือกอีกด้วย
ส่วนหัวของพวกมันไม่ปรากฏดวงตา มีให้เห็นก็เพียงช่องปากและคมเขี้ยวเท่านั้นเอง
Will กลัวจนเข่าอ่อน แต่ก่อนที่เขาจะทรุดลงไปกองด้วยความสะพรึง เขาก็รู้สึกได้ว่า พื้นดินมันเริ่มสั่นสะเทือนราวกับแผ่นดินไหว
รุ่นพี่ Arlo เดินออกมานำหน้าฝูงชน เขายกแขนทั้งสองขึ้น และสร้างกำแพงจากพื้นดินขึ้นมา เขาหันกลับมาบอกกับนักศึกษาอีกคน ที่ยังตะลึงกับร่างสัตว์ประหลาดเหล่านั้นไม่หาย
“หนีไปซะ ฉันบอกให้นายหนีไป!” Arlo ตะโกนเรียกสติทั้งนักศึกษาคนนั้น และฝูงชนที่เหลือ
ในช่วงเวลานั้น Will เห็นว่ากำแพงดินของ Arlo ไม่สามารถหยุดยั้งความสามารถในการปีนป่ายของเหล่าแมลงยักษ์พวกนั้นได้
นอกจากนี้ ท่ามกลางความวุ่นวายและฝูงชนมากมาย เขายังไม่เห็น Rowan เลย
Rowan... เขาต้องตามหาเธอให้พบ
- ฝ่าวงล้อม -
ณ วิทยาเขต Witherbloom
ของเหลวสีดำกระเซ็นติดตามเสื้อผ้าของ Rowan
การลงดาบเพลิงของเธอทำให้ร่างของแมลงปีศาจขาดเป็นสองท่อน
ส่วนด้านหลังของเธอ Plink กำลังถอยออกจากพื้นที่สังหาร และส่งเสียงด้วยความหวาดกลัว ส่วน Auvernine ก็ใช้เวทย์มนต์ของเธอเรียกเถาวัลย์ขึ้นมาตรึงแมลงปีศาจเหล่านี้ ก่อนที่จะดึงมันลงไปฝังร่างในดิน
“ปีศาจเต็มไปหมดด” Plink โวยวายด้วยความสติหลุด “โดนล้อมแล้วว พวกเราต้องสละยานแล้วว ยอมแพ้แล้วค่า”
Rowan มองไปรอบๆ ตัวของเธอ... สิ่งที่ Plink ตะโกนโวยวายขึ้นมา มันเป็นเรื่องจริง พวกแมลงมันรุกคืบเข้ามาเรื่อยๆ ผลักดันให้เหล่านักศึกษาของ Witherbloom ต้องถอยร่นกลับไปที่หอพักของตัวเอง
“เราตรึงกำลังรอพวกอาจารย์กันก่อ-” Auvernine พูดขึ้น แต่โดน Rowan แทรกเสียก่อน
“ไม่ ถ้าเรารออยู่ที่นี่ เรามีหวังโดนเจ้าพวกนี้ล้อมฆ่าแน่ๆ เราต้องฝ่าวงล้อมออกไปจากที่นี่”
“แล้วเราจะไปไหนได้?” Auvernine ถามกลับ
Rowan เหลือบไปเห็น Biblioplex... ที่ๆ พี่ชายของเธอน่าจะอยู่ที่นั้น... เธอชี้ไปที่ตึก Biblioplex
“เธอจะไปอ่านหนังสือหรืองายหา!?!” Plink ที่ยังไม่หายกระวนกระวายใจพูดขึ้น
ไม่หรอก... ไม่ใช่แค่ Will จะอยู่ที่นั้น แต่ Biblioplex คือศูนย์กลางของ Strixhaven ถ้าคณาจารย์จะตั้งรับการโจมตี พร้อมๆ กับปกป้องนักศึกษาจากทั่วทั้งมหาวิทยาลัย ที่นี่ก็คงเหมาะสมที่สุดแล้วล่ะ
และมันอาจจะกุมความลับอะไรบางอย่างที่ Will คอยบอกกับเธอมาเสมอๆ... ขอให้นายคิดถูกนะ Will
- การโจมตี? -
“ศาสตราจารย์ Onyx ระวัง!”
Liliana หันหลังไปตามเสียงของนักศึกษาในชั้นเรียนของเธอ คลื่นพลังแห่งความตายกำลังพุ่งตรงมาทางเธอ
เพียงมองผ่านๆ Liliana ก็รับรู้ได้ว่า มันเป็นเวทย์มนต์ที่จะดึงพลังชีวิตของเธอ
แน่นอนว่าสำหรับอดีตจอมเวทย์แห่งความตายอย่าง Liliana เพียงใช้พลังของเธอ มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่ปัดป้อง และสะท้อนกลับพลังนั้นไปยังผู้ร่าย
กลับสู่สายลับของ Oriq
แม้ว่าเขาจะพยายามหลบเวทย์ของตัวเอง แต่ก็ไม่ทันกาล ร่างของเขาถูกมนต์ดำของตัวเองดูดกลืนพลังชีวิต ร่วงลงไปนอนกับพื้นก่อนที่จะได้ส่งเสียงร้องออกมาเสียอีก
คณบดี Kianne กับ คณบดี Imbraham วิ่งนำนักศึกษาของวิทยาเขต Quandrix ตามมา
“ศาสตราจารย์ Onyx” คณบดี Imbraham เรียก Liliana “พวกเราโดนคนน่าสงสัยกำลังไล่ตามมา... พวกเราต้องถอยไปรวมกั-” คณบดี Imbraham ยังพูดไม่จบ พวกเขาก็ถูกขัดจังหวะจากเสียงกรีดร้องของนักศึกษาเสียก่อน
“รีบไปจากที่นี่ ผมรับช่วงต่อเอง” คณบดี Imbraham บอกกับคนอื่นที่เหลือ ก่อนที่เขาจะหันหลังไปยังต้นเสียง
นักศึกษา และคณาจารย์ที่เหลือ พยายามออกจากวิทยาเขต Quandrix ก่อนที่พวกเขาจะพบว่า ต้นเหตุของเสียงกรีดร้อง มาจากแมลงยักษ์ที่หลุดเข้ามาภายในวิทยาเขตเรียบร้อยแล้ว
“Mage hunter” คณบดี Kianne พึมพำในคอของเธอ ก่อนที่พวกมันจะคืบคลานออกมาจากมุมมืดอย่างไม่หยุดหย่อน คณบดี Kianne สร้างเวทย์มนต์ที่ประกอบขึ้นมาจากรูปทรงเรขาคณิตมากมาย มันรวมร่างเป็นหอก ก่อนที่จะพุ่งเข้าโจมตีทะลุร่างของ Mage Hunter ก่อนที่จะบอกให้คนที่เหลือถอยไป
Liliana ดึงแขนนักศึกษาที่ยังอกสั่นขวัญแขวนคนหนึ่งให้ได้สติ ก่อนที่จะบอกให้เธอหนีไป...
Liliana เห็นความไม่ชอบมาพากลอะไรบางอย่าง ท่ามกลางฝูง Mage hunter กลับปรากฏร่างของชายคนหนึ่ง... อันที่จริงแล้ว เขาแค่มีรูปร่างคล้ายกับชายในชุดสีแดง แต่ใบหน้าของเขา กลับผิดแปลกไปจากมนุษย์ทั่วๆ ไป มันเป็นใบหน้าที่ผสมปนเประหว่างมนุษย์ แต่โหนกแก้มของเขากลับมีเขี้ยวโง้งออกมา... ราวกับพวก Mage hunter
สายตาของชายคนนั้น จับจ้องมาที่ Liliana ก่อนที่บรรดา Mage hunter จะเปลี่ยนเป้าหมายมามุ่งโจมตีเธอ
“นั่นใครกัน?” คณบดี Kianne พูดขึ้น
“ฉันก็ไม่รู้“ Liliana ตอบ “แต่คิดว่า เขาน่าจะเป็นคนควบคุมพวก Mage hunter”
“หมดทั้งฝูงนี่เลยเหรอ!?! มันไม่น่าเป็นไปได้นะคะ” คณบดี Kianne ไม่อยากเชื่อสิ่งที่เธอเห็น
“บนโลกนี้ มันมีเวทย์มนต์สำหรับสิ่งต่างๆ เสมอ” Liliana พูดกับตัวเองมากกว่าที่จะตอบคำถามของคณบดี Kianne
Liliana ใช้เวทย์มนต์แห่งความตายของเธอ หมายสังหารชายในชุดแดงคนนั้น แต่ทว่า บรรดา Mage hunter ก็กระโดดเข้ามารับเวทย์ของเธอแทนผู้ควบคุมพวกมัน
ร่างของ Mage hunter ที่โดนเวทย์สังหารก็ค่อยๆ สลายกลายเป็นผงไป
ส่วนคณบดี Kianne ก็รวบรวมพลังของเธอ สร้างรูปทรงเรขาคณิตมากมาย ก่อนที่พวกมันจะประกอบรวมเป็นสิ่งที่รูปร่างคล้ายแมว กระโจนเข้าต้านทานฝูง Mage hunter
ในขณะนั้น ชายในชุดแดงเลือกที่จะเดินหนีไปท่ามกลางความวุ่นวาย
Liliana กำลังจะตามเขาไป ก่อนที่เธอจะหยุดก้าวเดินของตัวเอง
-ท่ามกลางความโกลาหลเหล่านี้... เป้าประสงค์ของการโจมตีกลับไม่ได้คาดหวังจะช่วงชิงอะไรไปเลย... ทำไมพวกมันถึงเข้ามาเพื่อทำลายข้าวของเพียงอย่างเดียว?
มันคงมีเหตุผลเดียวที่เหลืออยู่... นี่มันไม่ใช่การโจมตี แต่มันเป็นเพียงการเบี่ยงเบนความสนใจเท่านั้น!-
- การกลับมา -
Will ยังคงวิ่งหนีตายจากฝูงแมลงสังหาร ร่างกายของเขาส่งสัญญาณของความเหนื่อยล้า แต่ทว่ามันก็ไม่มีตัวเลือก เขาหยุดวิ่งไม่ได้ เขาวิ่งผ่านสนามหญ้าที่เปียกและลื่นได้ง่ายๆ ถ้าเขาไม่ระวัง...
เดี๋ยวนะ... Will คิดอะไรบางอย่างได้
เขาเปลี่ยนหยดน้ำที่เจิ่งนองอยู่บนสนามหญ้า ให้กลายเป็นน้ำแข็ง ทำให้ขาแหลมๆ ของพวกแมลงไม่สามารถยึดเกาะได้ จนมันเสียหลักล้มกลิ้งไป
Will หันกลับไปมองผลงานของเขาด้วยความภูมิใจ ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายล้มลงเสียเอง
เขาวิ่งไปชนกับอะไรบางอย่างแข็งๆ ก่อนที่เขาจะหันกลับมาพบว่าเบื้องหน้าของเขา คือแมลงยักษ์อีกตัวหนึ่ง!
Will กลิ้งหลบออกมาจากการโจมตีอย่างไม่ยั้งมือของแมลงตัวนั้น ขาคู่หน้าของมันโจมตีเฉียดร่างของ Will ไปจนทำให้เสื้อตัวนอกของเขาขาดออก
ก่อนที่ Will จะสบโอกาส ใช้พลังเยือกแข็งทำให้เปลือกบางส่วนของมันแตกออกจากอุณภูมิติดลบ
เจ้าแมลงตัวนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มันล่าถอยไป แต่แมลงตัวอื่นๆ อีกมากมายก็ยังคงรุกคืบเข้ามาหา Will อยู่ดี
ก่อนที่ท้องฟ้าจะสั่นสะเทือนไปด้วยเสียงคำราม
เหล่าแมลงปีศาจถอยออกห่างจาก Will
พวกมันวิ่งอย่างไร้ทิศทางด้วยท่าทางประหลาดๆ ก่อนที่จะพบว่า ความเร็วของพวกมันไม่มากพอ
เปลวเพลิงพุ่งตรงลงมาจากท้องฟ้าสู่พื้นดิน
เปลวเพลิงแห่งการทำลายล้างได้กวาดเอาเหล่าแมลงปีศาจจำนวนมากมายให้ถูกเผาไหม้เหลือแต่เพียงเถ้าถ่าน
กลิ่นของเปลือกแมลงอบอวลไปทั่วบริเวณ
Will ทำได้แค่ใช้พลังน้ำแข็งของเขาปกป้องตัวเองด้วยการสร้างโล่ป้องกันขึ้นมา เขาปลอดภัยจากการโจมตีเมื่อครู่ แม้มันจะเป็นประสบการณ์เฉียดตาย แต่มันก็ทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้...
มังกรผู้ก่อตั้งวิทยาลัยได้มาถึงแล้ว
- การร่วมมือ -
Rowan หันไปหาต้นเสียงที่เรียกชื่อเธอ ในขณะที่เพื่อนๆ ของเธอกำลังวิ่งไปยัง Biblioplex
เธอพบกับร่างที่คุ้นเคย ดาบน้ำแข็งในมือ และเสื้อที่ขาดจากการโจมตี...
Will นั่นเอง
ทั้งคู่วิ่งเข้าโผกอดกัน ก่อนที่ Rowan จะสังเกตเห็นอะไรแปลกๆ
“ดาบของนายไปไหนเนี่ย?” Rowan ถาม Will ขึ้น เมื่อเธอพบว่า สิ่งที่ Will ถือมา มันไม่ใช่ดาบน้ำแข็ง
“อยู่ในห้องของพวกเรา” Will ตอบทั้งๆ ที่ยังหายใจไม่ทัน “พี่รีบไปหน่อย”
“ระวัง!” อีกเสียงหนึ่งตะโกนแทรกขึ้นมา Rowan เห็นว่าสายลับของ Oriq คนหนึ่งออกมาจากพุ่มไม้ที่อยู่ด้านหลังของ Will
เวทย์มนต์ของสายลับ Oriq พุ่งตรงมาที่เธอแล้ว Rowan ผลักให้ Will ออกไปจากวิถีเวทย์มนต์แห่งเลือดนั้น ส่วนเธอเองคงหลบไม่พ้นวิถีการโจมตีของมันแล้ว... Rowan หลับตาปี๋ ก่อนที่จะมีเสียงสำลักออกมา และทุกอย่างก็เงียบไป
Rowan ลืมตาขึ้นมา เธอก็เห็นว่าร่างของสายลับ Oriq ลงไปนอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้นแล้ว และข้างๆ ร่างนั้น ก็เป็นอีกคนที่เธอคุ้นเคย ดวงตาสีม่วงจดจ้องมาที่เธอ... คนที่ช่วยเธอไว้ คือศาสตราจารย์ Onyx นั่นเอง
“ทำไมเธอสองคนถึงไม่ไปที่หลบภัย?” ศาสตราจารย์ Onyx ถามขึ้น
“พวกเราถูกโจมตี” พี่น้อง Kenrith ตอบขึ้นมาพร้อมๆ กัน
“ที่หอพักของ Prismari ครับ” Will เสริมรายละเอียด
“และก็ที่ Witherbloom ด้วยค่ะ” Rowan พูดตามขึ้นมา “เหมือนพวกมันจะพยายามล้อมพวกเราไว้... ให้เราติดอยู่ในหอพักของใครของมัน”
“ใช่แล้วล่ะ” ศาสตราจารย์ Onyx ตอบ “ทั้งหมดนี่ มันเป็นแค่การเบี่ยงเบนความสนใจเท่านั้น”
“แล้ว... จะดึงความสนใจจากอะไรหรือครับ?” Will อดสงสัยไม่ได้
“ข้อนั้น ฉันยังไม่มีคำตอบ” ศาสตราจารย์ Onyx ตอบ “อย่างน้อยก็ในตอนนี้... พวก Mage hunter ไม่ได้แค่จะแยกพวกเธอจากกัน... มันยังล้อมที่ Biblioplex อยู่ด้วย”
“แล้ว... เราจะทำยังไงกันดีคะ?” Rowan ถามขึ้นมา
“ถ้าฉันเป็นอาจารย์ที่มีความรับผิดชอบ ฉันคงพาพวกเธอไปที่หลบภัยแล้วล่ะ” ศาสตราจารย์ Onyx พูดขึ้นมา
“แต่คุณไม่ได้จะทำแบบนั้นใช่มั้ยคะ?” Rowan ถามกลับไป
ศาสตราจารย์ Onyx ยิ้มมุมปากออกมา “ไม่ล่ะ ฉันไม่ใช่อาจารย์ที่มีความรับผิดชอบ และฉันกำลังต้องการกำลังเสริม”
สองพี่น้อง Kenrith ออกเดินตามศาสตราจารย์ Onyx ที่เดินนำพวกเขาอยู่
ศาสตราจารย์ Onyx และพี่น้อง Kenrith
ทั้งสามเดินไปจนถึงเนินดินแห่งหนึ่งในวิทยาเขต Witherbloom
พวกเขาเจอเข้ากับแผ่นหินวงกลมที่มีอักขระบางอย่างสลักอยู่
“นี่คือทางที่พวกเราต้องไปต่อใช่มั้ยครับ” Will ถามด้วยความสงสัย
“ใช่แล้วล่ะ เมื่อก่อนมันเป็นเส้นทางสำหรับเอาไว้ใช้บำรุงรักษาอาคาร ฉันไปเจอมันตั้งแต่ตอนที่ฉันยังเรียนอยู่ที่นี่” ศาสตราจารย์ Onyx ตอบ Will
ก่อนที่เธอจะเอามือไปแตะที่แผ่นหินนั้น และเริ่มบริกรรมคาถา
เพียงไม่นาน หินแผ่นนั้นก็เริ่มเคลื่อนไหว มันเปิดทางให้เห็นอุโมงค์อันมืดมิดเบื้องหน้าพวกเขา
“ทางมหาวิทยาลัยเขาอนุญาตให้นักศึกษาใช้ได้เหรอครับ?” Will ถามออกมา
แต่ทั้ง Rowan และศาสตราจารย์ Onyx ก็เลิกคิ้วขึ้น เพราะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ Will พึ่งถามขึ้นมา
“ไม่อยู่แล้วละเนาะ” Will ตอบคำถามของตัวเอง
Rowan ใช้เวทย์มนต์ของเธอเรียกบอลสายฟ้ามาไว้ที่อุ้งมือของเธอ และใช้มันเป็นดั่งคบเพลิง คอยส่องสว่างเส้นทางภายในอุโมงค์ใต้ดินนั้น ตามมาด้วยศาสตราจารย์ Onyx และ Will ที่อยู่รั้งท้าย
“เอ่อ... มันจะมีตัวอะไรดักรอเราหรือเปล่าครับเนี่ยะ?” Will ที่ขี้สงสัย ยังถามศาสตราจารย์ Onyx ไม่หยุด
“ฉันไม่รู้หรอกนะ” ศาสตราจารย์ Onyx ตอบกลับมา ”ถ้าเป็นคนของมหาวิทยาลัยก็คงจะไม่ เพราะทางมหาวิทยาลัยไม่ได้ใช่เส้นทางนี้มานานมากแล้ว... แต่กับ Extus ฉันเชื่อว่า นี่น่าจะเป็นเส้นทางที่เขาส่งสายลับเข้ามาในมหาวิทยาลัย”
“Extus งั้นเหรอครับ” ชื่อนั้นยิ่งทำให้ Will สงสัยมากขึ้นไปอีก
“ชายผู้เป็นผู้นำของพวก Oriq” ศาสตราจารย์ Onyx ตอบไปแบบง่ายๆ
“งั้น... ใต้อุโมงค์นี่... เราก็คงต้องระวังแค่จอมเวทย์มนต์ดำของ Oriq ที่คอยจะดักฆ่าเราสินะครับ” Will พูดแบบประชดประชัน
“เอาน่า อย่าปอดไปหน่อยเลย” Rowan พูดแทรกขึ้นมา “ทำอย่างกับเราไม่เคยเจอมาก่อน”
“งั้นเหรอ?” ศาสตราจารย์ Onyx พูดพร้อมๆ กับแสดงสีหน้าที่พึงพอใจ “เธอสองคน ดูไม่เหมือนผู้กอบกู้เลยนะ... แต่ฉันก็ไม่อยู่ในสถานะที่จะบอกได้หรอก ว่าใครจะเป็นคนแก้ปัญหาทั้งหมดนี้ได้”
Will ที่ได้ยินประโยคนั้น แต่เขาก็ไม่เข้าใจความหมายของมันอยู่ดี
- ภารกิจ -
Extus เดินไปตามโถงทางเดินของ Biblioplex มือของเขาลูบไปตามชั้นวางหนังสือ ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบเชียบ
“ท่าน Extus!” เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นทำลายความเงียบงัน
Extus หันกลับไป พบกับสายลับของ Oriq คนหนึ่ง กำลังหอบหนังสือเล่มโตเก่าๆ เล่มหนึ่งมา และถ้า Extus จำน้ำเสียงของชายใต้หน้ากากไม่ผิด เขาน่าจะเป็น Tavver หนึ่งในสายลับรุ่นใหม่ ที่ส่งไปล้วงความลับของ Strixhaven
“ผมเจอมันที่โถงทางทิศตะวันออก ตามที่ท่านบอกเลยครับ” Tavver พูดด้วยความตื่นเต้น เขาส่งหนังสือเล่มนั้นให้ Extus
“ดีมาก” Extus ตอบ พร้อมกับปัดฝุ่นปกหนังสือในมือ ตัวอักขระเริ่มส่องแสงสีทองออกมา
“ถ้า... มันไม่ได้รบกวน ข้าอยากทราบว่ามันคืออะไรหรือครับท่าน?” Tavver ถาม Extus ด้วยท่าทางเกรงกลัว
“มันคือผลงานชิ้นเอก ที่ถูกทิ้งไว้ให้เน่าเปื่อย จากความไม่ใส่ใจของพวก Strixhaven... อะไรที่ไม่ตรงตามครรลองของพวกมัน พวกมันก็เลือกที่จะโยนทิ้งเพียงอย่างเดียว” Extus ตอบด้วยน้ำเสียงคับแค้น “แต่ก็ช่างมันเถอะ... เจ้าทำได้ดีมาก ข้ารับปากว่าจะตบรางวัลให้เจ้าอย่างงาม”
แต่ก่อนที่ Tavver จะได้ทันชักมือกลับ นักศึกษาหญิงจาก Silverquil คนหนึ่งก็โผล่มาจากด้านหลัง
ร่างของเธอเต็มไปด้วยเลือด และท่าทางที่บ่งบอกว่าเธอบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย
แต่แม้จะเต็มไปด้วยบาดแผล แต่แววตาของเธอกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความเคียดแค้น เธอรวบรวมพลังเวทย์ของเธอก่อนที่ Tavver จะรู้ตัว
เธอปล่อยก้อนหมึกสีดำพุ่งใส่ทั้ง Tavver และ Extus
Extus ไม่รอช้า เขาฉุดแขนของ Tavver ให้ยืนขึ้น และผลักเขาเข้าไปรับเวทย์นั้น...
ร่างของ Tavver กระเด็นไปตามแรงปะทะ เสียงกรีดร้องสะท้อนภายในหน้ากากเหล็กของเขา ก่อนที่เขาจะสิ้นเสียงลง พร้อมๆ กับแขนและขาที่ไร้แรงต้านทาน
นักศึกษา Silverquil พยายามจะรวบรวมพลังขึ้นมาอีกครั้ง.. ทว่า ร่างกายของเธอมันบอบช้ำเกินกว่าจะหลงเหลือพลังงานใดๆ อีก
Extus ปล่อยเวทย์สายฟ้าของเขาเข้าสู่เป้าหมาย นักศึกษา Silverquil คนนั้นถูกพลังซัดเข้าเต็มๆ
ร่างของเธอปลิวไปตามแรงกระแทก ก่อนที่จะนอนแน่นิ่งไป
Extus มองไปที่ร่างของ Tavver และจากไปโดยไม่แยแสร่างไร้วิญญาณร่างนั้นอีก
- บททดสอบ -
“อาจารย์เจออุโมงค์นี้ตอนเป็นนักศึกษาเหรอครับ?” Will ถามศาสตราจารย์ Onyx ระหว่างที่พวกเขาเดินอยู่ในอุโมงค์ลับ เสียงของเขาสะท้อนไปมาในอุโมงค์
“กี่ปีแล้วเหรอคะ?” Rowan ถามเสริม Will ขึ้นมา
“นานมาแล้วล่ะ” ศาสตราจารย์ Onyx ตอบ “มันเป็นช่วงเวลาที่แตกต่างกับปัจจุบันมาก... รวมถึงตัวฉันเองด้วย”
ทั้งสามเดินไปจนถึงพื้นที่ว่างๆ จนกลายเป็นถ้ำแทนที่อุโมงค์แคบๆ
แสงจากเวทย์สายฟ้าของ Rowan ไม่สามารถบอกได้ว่าเพดานถ้ำนั้นสูงแค่ไหน พวกเขาเห็นแค่หินย้อยบางส่วนจากความมืดด้านบน
เส้นทางที่พวกเขาต้องเดินต่อ เป็นสะพานแขวนไม้เก่าๆ มาทอดยาวข้ามแอ่งลึกที่มืดมิด จนมองไม่เห็นอะไรนอกจากเงาทะมึน
“เอ่อ... มันไม่มีทางเดินอ้อมหน่อยเหรอครับ” Will ถามขึ้นมา ส่วนสายตาก็ยังจ้องไปที่สะพานแขวน ที่อยู่ในสภาพไม่พร้อมจะรับน้ำหนัก
“ฉันไม่เคยหาทางอื่นเจอ” ศาสตราจารย์ Onyx ตอบ และเริ่มเดินไปบนสะพานไม้นั้นอย่างระมัดระวัง
Rowan เดินตามไปอย่างสบายๆ
“ช้าลงหน่อยสิ” Will เตือนน้องสาวของเขา ในขณะที่เขาเองก็ค่อยๆ ย่องตามหลังทั้งคู่ไป
“ยิ่งเราช้าลง พวก Oriq ก็จะยิ่งทำร้ายเพื่อนพ้องของเราได้มากขึ้นนะ Will” Rowan ตอบโดยไม่ได้ก้าวช้าลงเลย... และทุกๆ ย่างก้าวของเธอ ก็ส่งเศษไม้ผุๆ ให้ร่วงลงไปสู่ความมืดมิดเบื้องล่าง
เปรี๊ยะ!
แผ่นไม้ใต้เท้าของ Rowan ไม่สามารถรับน้ำหนักได้อีกแล้ว มันหักและส่งให้เธอร่วงลงไปสู่พื้นเบื้องล่าง
Will กระโจนมาจับแขนของน้องสาวของเขาได้ทัน แต่มันก็ทำให้แผ่นไม้อีกหลายแผ่น หักร่วงลงไปด้านล่าง
Will ดึงน้องสาวของเขาขึ้นมาได้สำเร็จ และพวกเขาก็ต้องปืนป่ายก้อนหินกับเชือกแขวนแทนที่จะเดินไปบนสะพาน
“ขอบคุณนะ” Rowan พูดด้วยเสียงสั่นๆ
“ถ้าเป็นเธอก็คงจะช่วยพี่เหมือนกันแหละ” Will ตอบกลับ
“พวกเธอมัวทำอะไรอยู่” ศาสตราจารย์ Onyx ที่ไม่รู้ว่านักศึกษาของเธอเกือบจะลงไปพบกับความตายเร่งให้ทั้งสองพี่น้องตามเธอให้ทัน
“เขาอยากได้อะไรเหรอครับ?” Will ถามขึ้นมา “ผมหมายถึง Extus น่ะครับ”
“คงมีหลายอย่างที่เขาตามหา... อาจจะเป็นคัมภีร์ที่ทรงคุณค่า โบราณวัตถุทรงพลัง... เธอก็รู้ว่าที่ Biblioplex มีหลายๆ อย่างที่พวกลุ่มหลงในพลังจะตามหา” ศาสตราจารย์ Onyx พูดขึ้นด้วยความไม่แน่ใจ
“แล้ว อาจารย์กำลังจะพาพวกเราไปไหนครับ” Will ถามต่อไป
“ฉันพาพวกเธอไปเพราะพลังทำลายล้างล้วนๆ” ศาสตราจารย์ Onyx ตอบ
Will ทำได้แค่มองศาสตราจารย์ Onyx ด้วยความลังเลใจอีกครั้ง ก่อนที่ Rowan จะดันหลังให้พี่ของเธอออกเดิน
- แกนกลาง -
Extus ใช้เวทย์มนต์ของเขาเปิดประตูบานใหญ่เข้าสู่ หอแห่งเทพพยากรณ์ (Hall of Oracles)
ประตูที่ควรจะปิดตาย แต่การโจมตีของสายลับ Oriq มันเกิดขึ้นรวดเร็วเกินกว่าใครจะร่ายเวทย์ปกป้องใดๆ เพื่อผนึกหอแห่งเทพพยากรณ์แห่งนี้ได้ทัน
เสาสูง โอบล้อมแกนกลางของแหล่งพลังงานแห่ง Strixhaven... สิ่งที่ถูกเรียกว่า Snarl
ที่ยอดของเสาเหล่านั้น ยังมีหินอ่อนแกะสลักรูปร่างคล้ายมนุษย์ พวกเขาเหล่านั้นคือเทพพยากรณ์ เหล่าผู้วายชมน์ แต่วิญญาณยังไม่จากไป
ดวงตาของพวกเขาจ้องมองผู้บุกรุกอย่าง Extus และ Extus เองก็รับรู้ได้ถึงความหยามเหยียดในแววตาเหล่านั้น
แต่สำหรับ Extus แล้ว แววตาพวกนั้นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไร... เพราะมันก็เป็นแค่วิญญาณของคนตาย... และหลังจากที่ Extus บรรลุภารกิจของเขาแล้ว เหล่าเทพพยากรณ์คงจะยินดีในความตายที่พวกเขาเป็นอยู่
Snarl ที่ลอยต้านแรงโน้มถ่วงอยู่ที่กลางห้อง มันส่องแสงสีฟ้าให้ทั้งหอแห่งเทพพยากรณ์สว่างไสว พลังงานของมันเต็มเปี่ยม จนทำให้ Extus รับรู้ได้ถึงพลังเวทย์แห่งมานาที่มันส่งออกมา...
Snarl... แกนกลางแห่งพลังงานของโลก Strixhaven
Extus เปิดหนังสือเล่มโตในมือของเขา ผ่านหน้ากระดาษที่เก่าจนเหลือง หน้าแล้ว หน้าเล่า จนถึงหน้าที่เขาต้องการ
เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในหอแห่งเทพพยากรณ์ เหล่าสายลับของ Oriq เดินเข้ามาพร้อมกับคัมภีร์ในมือ พวกเขาไปยืนประจำตามจุดต่างๆ
หน้ากากเหล็กของ Extus ช่วยปกปิดรอยยิ้มของเขา สิ่งที่เขาต้องการ กำลังจะเป็นจริงแล้ว... เขาเริ่มอ่านหนังสือเล่มโตในมือของเขาทันที
- เป้าหมาย -
Liliana คาดเดาเส้นทางของพวกเธอ ว่าคงจะจบลงด้วยการนองเลือด
ทว่า การที่ Will กับ Rowan ร่วมทางมาด้วย มันทำให้ Liliana แทบจะไม่ต้องใช้พลังของเธอเลย
ทันทีที่สายลับของ Oriq เข้ามาขัดขวาง พวกเขาก็จะโดนเวทย์สายฟ้าของ Rowan โจมตี ก่อนที่ Will จะใช้พลังเยือกแข็งของเขาเพื่อพันธนาการเหยื่อของ Rowan อีกครั้ง
เมื่อทั้งสามเดินทางไปถึงยังหอแห่งเทพพยากรณ์ พวกเขาก็พบว่าประตูของมันได้ถูกทำลายลงไปแล้ว
ด้านในก็เต็มไปด้วยสายลับของ Oriq
แสงสีฟ้าของ Snarl ก็เริ่มสั่นไหว
และที่ใจกลางแห่งนั้น ก็มีร่างพร้อมกับหนังสือเล่มโตร่างหนึ่งกำลังพร่ำสวดอะไรบางอย่างอยู่
Liliana รับรู้ได้ว่าพลังงานของ Snarl เริ่มเปลี่ยนแปลง และคาถาที่ได้ยินมาก็สร้างความคุ้นเคยให้กับเธออยู่ไม่น้อย...
มนต์ดำแห่งความชั่วร้าย
สิ่งที่เกิดขึ้นนั้น แม้แต่สองพี่น้อง Kenrith ยังรู้สึกได้
“พวกเรามาถึงช้าไป” Liliana พูดขึ้นมา “เขาเอาตัวเองเชื่อมโยงกับ Snarl ไปแล้ว”
“ยังหรอกค่ะ!” Rowan พูดขึ้น และพุ่งเข้าหมายจะโจมตีเพื่อหยุดสิ่งที่จะเกิดขึ้น
“เดี๋ยวก่อนสิ!” Will พยายามห้ามน้องสาวของเขา และวิ่งออกไป ก่อนที่ Liliana จะห้ามทั้งคู่ได้ทัน...
-เจ้าเด็กโง่... มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหยุดจอมเวทย์ที่เชื่อมโยงตัวเองเข้ากับศูนย์กลางของพลัง- Liliana คิดในใจ และต้องขยับไปช่วยสองพี่น้อง Kenrith
สายลับของ Oriq บางส่วนหันมาเพื่อโจมตี Rowan ด้วยเวทย์เพลิงพิษ มันเป็นบอลไฟที่เคลือบของเหลวบางอย่าง พุ่งตรงมายัง Rowan
Rowan ร้องคำรามเรียกพลัง และกระตุ้นสติของเธอ ก่อนที่จะส่งเวทย์สายฟ้าออกมาจากร่างของเธอ
มันโจมตีสายลับของ Oriq ได้พร้อมๆ กันหลายร่าง
พลังที่ Rowan ครอบครองมันทรงพลังจนแม้แต่ Liliana ยังประทับใจ... และนี่ มันยังเป็นแค่ในช่วงวัยที่เธอยังฝึกฝนเวทย์มนต์ของเธอเท่านั้น
ทว่า การรีดใช้พลังของเธอ ก็ทำให้เธอไม่ทันระวังตัว
Rowan Kenrith
สายลับของ Oriq คนหนึ่งจากมุมอับสายตาของ Rowan เอื้อมมือที่อัดแน่นไปด้วยเวทย์มนต์แห่งความตายของเขา หมายสังหาร Rowan
ในช่วงเวลาอันน้อยนิด แต่ก็ราวกับเวลาจะช้าลง
Liliana ใช้สมาธิของเธอจดจ่อไปที่พลังชีวิตของชายคนนั้น เธอใช้พลังของเธอผลักให้วิญญาณของเขาหลุดออกจากร่างก่อนที่เขาจะสัมผัสกับ Rowan
ร่างของเขาร่วงลงไปกองกับพื้นทันที
ก่อนที่ Liliana เองจะเป็นฝ่ายที่โดนเวทย์มนต์บางอย่างปะทะเข้ากับตัวโดยไม่ทันระวัง...
เธอมองหาต้นตอของเวทย์มนต์ ก็พบว่า แขนของ Extus เหยียดตรงมาทางเธอ...
นี่มันเวทย์มนต์อะไรกัน!? เหตุใดเธอถึงไม่สามารถจับร่องรอยของเวทย์มนต์ที่เป็นอันตรายใดๆ ได้เลย
ทว่า ร่างของเธอก็ไม่ได้รับบาดแผลใดๆ หรือแม้แต่ความรู้สึกแปล-
ภาพที่ Liliana เห็นค่อยๆ เปลี่ยนไป โลกรอบๆ ตัวของเธอเริ่มบิดหมุนไปมา พื้นที่เธอยืนอยู่รู้สึกได้ถึงความไม่มั่นคง ท้องไส้รับรู้ได้ถึงความแปรผันราวกับถูกเหวี่ยง
สองพี่น้อง Kenrith วิ่งเข้ามาหาเธอด้วยหน้าตาที่ตื่นตระหนก เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ภาพทั้งหมดก็ดับมืดไป...
...
เมื่อ Liliana ลืมตาขึ้นมา เธอก็พบว่าแสงสีฟ้าจาก Snarl ได้หายไปแล้ว เธอค่อยๆ พยุงร่างของตัวเองเพื่อลุกขึ้นนั่ง เธอรับรู้ได้ว่าร่างของเธอถูกฝังอยู่ใต้กองใบไม้
เมื่อสายตาของเธอปรับให้เข้ากับความสว่างได้แล้ว เธอก็พบกับว่าเธอแสนจะคุ้นเคยกับพื้นที่ที่เธออยู่ในตอนนี้...
มันคือป่าชายขอบมหาวิทยาลัย Strixhaven...
เวทย์มนต์บังคับย้ายร่าง... นั่นคือสิ่งที่ Extus ใช้กับเธอ...
Liliana ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เพื่อเดินทางกลับไป... กลับไปช่วยสองพี่น้อง Kenrith... ที่เธอได้แต่หวัง ว่าเธอจะกลับไปทันเวลา
- เอ่อล้น -
Rowan ยืนมองจุดที่ศาสตราจารย์ Onyx เคยยืนอยู่ แต่บัดนี้มันเหลือเพียงความว่างเปล่า
เธอตะโกนใส่ Extus ด้วยความโกรธแค้น “แกทำอะไรกับเธอ!?!”
ทว่า ชายในหน้ากากเหล็กก็ไม่ได้ตอบสนองอะไร... และนั่น ยิ่งทำให้เธอหงุดหงิด
Rowan เลือกที่จะโจมตี Extus ทันที เธอส่งสายฟ้าแหวกอากาศไปยังทิศที่ Extus ยืนอยู่
Extus ไม่ได้ทำอะไรมากกว่าโบกมือเพียงเบาๆ สายฟ้าของ Rowan ก็ราวกลับถูกแช่แข็ง
มันหยุดเคลื่อนไหวกลางอากาศโดยสิ้นเชิง ก่อนที่จะร่วงลงตามแรงโน้มถ่วง และแตกกระจายเมื่อกระทบพื้นราวกับมันเป็นกระจก
Extus สะบัดมืออีกครั้ง คลื่นพลังลมพุ่งมายัง Rowan อย่างรวดเร็ว เธอทำได้เพียงหลับตา ยกแขนของเธอขึ้นมาเพื่อป้องกันแรงปะทะที่กำลังจะมาถึง
เธอรับรู้ได้ว่ามีเศษวัสดุปลิวเขากระทบกับร่างของเธอมากมาย แต่ว่าเธอกลับไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ
และเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาก็พบว่า Will ได้ใช้พลังของเขาสร้างโล่เวทย์มนต์จากผลึกน้ำแข็งขึ้นมาปกป้องเธอ มันสามารถปกป้องเวทย์แห่งลมของ Extus จนตัวมันแตกกระจาย
“Rowan ฟังพี่นะ” Will เรียกน้องสาวของเขา “เราต้องใช้เวทย์ผสานของเราอีกครั้ง”
“แต่พี่บอกกับฉันเองนี่... ฉันควบคุมพลังของฉันไม่ได้แล้ว” Rowan พูดด้วยความกังวล “เวทย์ของพวกเราไม่น่าจะผสานกันได้แล้วนะ”
“เวทย์ของเธอมันทรงพลังขึ้น” Will ตอบกลับ “แต่พี่เอง ก็ควบคุมพลังของตัวเองได้มากขึ้นเหมือนกัน เราต้องเชื่อมั่นว่าเราทำได้สิ!”
แต่ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น Rowan รับรู้ได้ว่า Extus เริ่มดึงพลังออกมาจากแกนกลางพลังมานา หรือ Snarl ไปแล้ว...
มันเป็นพลังงานที่เอ่อล้นจนมากเกินกว่าจอมเวทย์คนเดียวจะควบคุมมันไว้ได้... ซึ่งนั่น ก็จุดประกายให้ Rowan ขึ้นมา
“เราแย่งพลังจาก Snarl มาเป็นเป็นของเราสิ มันเล่นแบบไหน เราก็ทำแบบนั้น”
“ไม่ได้นะ Rowan” Will ห้ามน้องสาวของเขา “มันอันตรายเกินไป! ถ้าเธอไม่พลาดตายไปเอง มีหวังเราได้ทำลายทั้ง Strixh-”
เขายังพูดไม่จบประโยค ทั้งคู่ก็โดนเวทย์โจมตีจาก Extus อีกครั้ง
แม้ว่า Will จะสร้างโล่น้ำแข็งขึ้นมาได้ทัน แต่แรงปะทะของมันในครั้งนี้ กลับรุนแรงมากพอที่จะส่งให้ทั้งสองพี่น้องล้มกระเด็นไปจากจุดที่พวกเขาปักหลักอยู่
...
Rowan ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง
หูของเธอรับได้แต่เสียงวิ้งๆ... มันน่าจะมาจากแรงกระแทกเมื่อครู่ ส่วน Will ก็นั่งงงๆ อยู่ไม่ห่างจากเธอ
Rowan รู้สึกเปียกๆ ที่เท้าของเธอ และเมื่อเธอก้มลงไปดู ก็ปรากฏว่า รองเท้าบูทของเธอท่วมไปด้วยเลือด...
แต่มันไม่ใช่เลือดของเธอ...
ไม่ใช่เลือดของ Will...
ของเหลวสีแดงพวกนี้ มันไหลเจิ่งนองออกมาจากแกนกลางของ Snarl ที่อยู่กลางห้อง
แสงสีฟ้าเรืองๆ ของมัน กลายเป็นแสงสีแดงเข้มมาแทนที่
ฉับพลันก็มีเสียงคำรามจนหอแห่งเทพพยากรณ์สั่นสะเทือนไปทั้งห้อง เศษซากของสิ่งปลูกสร้างปลิวว่อนไปทั่ว
ผนัง และรูปสลักมากมายสั่นสะเทือน จนฝุ่นและซากปรักหักพังของมันร่วงจนผสมปนเปกันไปหมด
Rowan ขยับเข้าไปหาพี่ชายของเธอ ทั้งคู่ทำได้แค่ตะเกียกตะกาย หนีตายจากอาคารที่เริ่มพังทลายลงเป็นชิ้นๆ
ในขณะที่ Snarl ก็ยังหลั่งเลือดออกมาไม่หยุด แอ่งเลือดบริเวณที่ Extus ยืนอยู่เริ่มมีฟองอากาศปุดๆ
“ตื่นเถิด ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ข้าเรียกหาท่าน ตัวแทนแห่งเลือด! นำความเคียดแค้นของท่านมาสู่โลกที่อยุติธรรมใบนี้!”
Extus ผายมือออก และประกาศด้วยเสียงอันดังกังวาล
และแล้ว มันก็เริ่มก่อตัวเป็นรูปร่าง เขาขนาดใหญ่ปรากฏท่ามกลางกองเลือด ราวกับมันกำลังดึงตัวเองออกมาจากก้อนเลือด
Rowan ถอยไปจนติดกับผนัง... จนไม่สามารถถอยได้อีกแล้ว
Blood Avatar
เขาที่ปรากฏจากกองเลือดนั้น สุดท้ายแล้วมันไม่ได้เป็นเพียงแค่เขาของสัตว์ร้าย
แต่มันเป็นหมวกทองแดงโบราณขนาดใหญ่ ที่สวมอยู่กับร่างที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ
มันมีแขนสี่ข้าง มือทั้งหมดจับมั่นไว้ที่อาวุธหน้าตาโบราณที่มีรูปร่างเหมาะกับการทำลายล้างมากกว่าจะแสดงความสวยงามของงานประดิษฐ์แห่งยุคสมัย...
มันคือตัวแทนแห่งสงคราม มันมาเพื่อทำลายล้างทุกอย่างที่ผ่านการสร้างสรรค์มามากกว่าศตวรรษ...
มันเป็นสิ่งที่ Extus วางแผนมาโดยตลอด...
มันเป็นสิ่งที่พวก Kenrith และ Liliana ต้องหยุดมัน...
แต่ตอนนี้มันสายไปเสียแล้ว
และภารกิจที่ล้มเหลวของพวกเขาในครั้งนี้ อาจจะกลายเป็นความสูญสิ้นของ Strixhaven ก็เป็นได้